Aflevering nr. 112: De volgende dag

Het is 8.05 uur, vrijdagmorgen, 18 februari 2005. Ik ben vanzelf vroeg wakker geworden, zoals steeds deze vrij krokus-week. Bij het ontbijt luister ik naar Radio Noord-Holland en hoor een inwoonster van Muiden zeggen dat “ze hun ziel aan de duivel verkocht hebben.” Buiten voor mijn raam staat de galg die we gisterenavond naar de Kazerne sleepten, scheefgezakt tegen de tuintafel. Het dikke touw hangt netjes opgerold over de dwarsbalk. In een hoek van mijn kamer ligt het lijk van de meermin , die gisterenavond bungelde in de hal van de Kazerne. Haar rode papieren haren hangen treurig omlaag van de plastic zak om de voetbal die haar hoofd moest voorstellen. Op een hangertje aan de kapstok   hangt mijn zwarte pandjesjas te luchten, na de begrafenisrituelen van gisterenavond. In de krant staat op de regionale voorpagina “Muiden zegt ja tegen deal kruitfabriek.”

De definitieve stemming was te laat om nog voor de krant mee te nemen, maar de ervaren verslaggeefster wist al hoe het zou aflopen. Geen referendum, geen onderzoek naar de waarheid, wel een ruime meerderheid van 9 tegen 4 stemmen voor de plannen van het college. De KNSF kon de champagne tevoorschijn halen. De vele belangstellenden werden bedankt voor hun aanwezigheid en Dick Schulp bedankte de burgemeester voor 13 ½ jaar trouwe dienst. Na afloop werd er een borrel gedronken bij de Mol. Alle partijen (nou ja, bijna alle partijen) die in het strijdperk tegen elkaar waren aangetreden, dronken samen een glas. Tegenstanders werden gefeliciteerd en zelfs gecomplimenteerd met hun inzet en hun grote betrokkenheid. Toch was hier en daar wat bitterheid te bespeuren. De lange, taaie strijd tegen de collegeplannen had wel degelijk zijn sporen achtergelaten.

De afwas van gisterenavond staat er nog. Ik schrijf een stukje in mijn dagboek, in het zwart met potlood, maar besluit eerst de vaat te doen. Of wacht, nee, eerst naar de Hoek, om de speciale editie van mijn Muider Maandblad De Sluiz te brengen. Het knipseloverzicht 2003-2005 van de KNSF-kwestie had veel aftrek gisterenavond, maar ja, toen was het blad ook gratis. Tussen de resterende artikelen kwam ik vanmorgen gelukkig weer het verloren gewaande kleurenkaartje tegen dat Dirk Jan Methorst naar Muideninfo had gestuurd. Waarschijnlijk wil hij straks verder gaan als waterpolo-keeper, want de sportvelden van SC Muiden staan hierop blauw ingekleurd. Dat betekent dus dat er water komt op die plek, hoewel hij zelf zegt in de toelichting dat het ook geen geheel trouw beeld geeft.Tegen elven bel ik mijn ouders op om even bij te praten. Na een kop warme chocolademelk en een koek vertrek ik om kwart over elf op de fiets naar Amsterdam-West. Het is tijd voor mijn halfjaarlijkse afspraak bij de tandarts. Er staat een harde, waterkoude zuidwestenwind, die me, zodra ik de steeg uitkom, probeert tegen te houden. Was ik nu maar wat eerder weggegaan! Zwoegend en zwetend, ondanks de kou, probeer ik de vaart erin te houden. Via Diemen-Zuid (twee bekende meisjes: Dag meester!) naar het fietspad langs de   Weesperzijde en Duivendrecht naar het Amstelstation, de Berlagebrug over, de brede Vrijheidslaan af, rechts de Churchilllaan in, de Apollolaan op,  dan rechtsaf onder het Amsterdams Lyceum door naar het Vondelpark, links af naar het Rembrandtpark, de Pieter Callandlaan af, door Sloten, onderweg geteisterd door regen, sneeuw en hagelbuien, tot ik eindelijk om 10 over half één afgepeigerd  door tientalllen rode stoplichten, aankom bij de praktijk van Duco L.

Terwijl ik mijn fiets op slot zette valt het me op dat er geen licht brandt. Ik denk nog: “Misschien ben ik te vroeg. Ze zullen zo wel komen.” Voor de zekerheid bel ik aan, maar er wordt niet opengedaan. Het zal toch niet… Nee, dat kan niet. Ik heb het heel duidelijk  opgeschreven in mijn agenda. Vrijdag 18/2, om 12.45 uur. Dat staat ook op het oude afsprakenbriefje dat ik zelf met potlood weer heb ingevuld na de telefonische afspraak met Peggy, de assistente. Ik heb op school met haar gebeld en de afspraak in mijn schoolagenda overgeschreven. Later schreef ik de datum en tijd over in mijn thuisagenda annex dagboek. De warmte van mijn bezwete lichaam vloeit weg in de koude wind terwijl ik ijsbeer voor de deur van de praktijk. Rechts kijken twee in traditionele moslimkleding gehulde mannen toe. Ze zijn bezig spullen in hun winkel te laden. De een draagt een grote zwarte baard á la Mohammed B. en de ander draagt een grijsblauwe djallaba, zo ’n jurkachtig kledingstuk, over zijn spijkerboek. Ik bedenk dat de buurt eigenlijk zou moeten worden omgedoopt van Osdorp in Osamadorp, want de bevolking is hier voornamelijk van allochtone afkomst. In een tochtig poortje aan de overkant van de straat wacht ik voor de zekerheid tot één uur. Uit mijn tas haal ik een krentenbol en een pakje appelsap. Als Duco nog komt moet weer mijn tanden poetsen. Jammer dan. Diverse mannen en jongens glippen langs het hek achter mij, terwijl er toch genoeg ruimte is om mij te passeren. Waarschijnlijk komen ze uit een moskee verderop, want er komt onder andere een jongetje gekleed in traditionele kleren met een geborduurd petje op langs. Ik krijg het steeds kouder en besluit na nog een banaan gegeten te hebben, naar huis terug te gaan. De praktijk blijft leeg en donker. Is het Peggy’s fout of de mijne? Duco zal wel op wintersport zijn met zijn familie. Het eerste stuk met wind mee is gemakkelijk, hoewel ik stijve knieën gekregen heb van het wachten. Later zakt mijn tempo terug en fietst ik vele kilometers op met een man zonder handschoenen. We rijden om de beurt op kop en staan elke keer weer naast elkaar voor de stoplichten. Bij de kantoorflat tegenover het Amstelstation slaat hij af en we groeten elkaar kort. Ik ploeter verder. De zijwind is lastiger dan ik had verwacht. Mijn pet zet ik zo vast en schuin mogelijk op mijn hoofd. Om 5 voor half 3 ben ik weer in Muiden en besluit een plak chocolade bij Pronk te gaan halen. Gerrie van W. roept iets uit het raam van zijn auto naar me terwijl hij passeert. Opeens realiseer ik me dat ik mijn schoolagenda heb meegenomen in mijn tas. Toch nog eens die datum controleren. Als ik de agenda doorblader zie ik het al: Geen afspraak op 18 februari, maar wel op vrijdagmiddag 18 maart. Mijn adv-dag. Ik ben een maand te vroeg. Stom, stom stom! Ik kan nauwelijks normaal praten tegen Christin P. als ik de reep afreken. Mijn mond is min of meer verdoofd. Thuis trek ik mijn schoenen uit. Mijn voeten zijn gevoelloos.Voorzichtig hou ik ze eerst onder de koude kraan, daarna maak ik het water lauw en tenslotte douche ik me met warm water. Mijn voeten worden rood en beginnen pijnlijk te prikken. Wintervoeten heet dat. Au, au, au. Waarom heeft de gemeente Muiden ook niet van het postkantoor een gezondheidscentrum gemaakt? Dan zou ik gewoon daar naar toe kunnen gaan in plaats van zo ’n idioot eind weg te moeten voor een halfjaarlijkse tandartscontrolebeurt. Maar nee, de KNSF moet erin natuurlijk. Zijn we weer terug waar we begonnen zijn. Ik was het even kwijt. De fietstocht was niet helemaal zinloos. Na alle perikelen kon het geen kwaad om er even helemaal uit te zijn en me te ontspannen. Alleen jammer dat het weer niet meezat. Op de weegschaal blijk ik in plaats van twee kilo aangekomen te zijn, zoals meestal in korte vakanties, twee kilo afgevallen te zijn! De stress, de drukte en de lange fietstocht zijn toch nog ergens goed voor geweest. Ik nestel me bij de verwarming en zet een grote pot thee. Het antwoordapparaat knippert. Straks bel ik wel terug. Nu even bijkomen