Aflevering 125 van 17 augustus 2005 : E-mail van de Oostzee, deel II

Vanuit de oude Poolse Hansestad Gdansk, ook wel bekend als Danzig, stuur ik mijn tweede en waarschijnlijk wat kortere e-mail naar Muiden. De vorige mail eindigde in Stralsund, Duitsland. Ik nam daar de trein naar Ahlbeck, aan de Duits/Poolse grens. De grens zelf is sinds een jaar nog maar een formaliteit, want nu Polen lid is van de Europese Unie, is er nauwelijks nog een grenscontrole. Lopend stak ik de grens over en nam een taxi naar Schwerin (de Poolse naam is me net even ontschoten). De taxichauffeur bood me aan me helemaal naar Kolberg, het huidige Kolobzreg, te brengen voor 50 euro. Dat was goed. We reden ongeveer twee uur langs de kust van de Oostzee, door bossen en langs landerijen.

In het voormalige Duitse Kolberg was het net zo druk als in Scheveningen op een mooie zomerdag. De zon scheen en talloze Poolse dagjesmensen, maar ook Duitsers liepen langs de boulevard. Het viel niet mee om een hotel te vinden, maar het lukte me op den duur, aan de zuidkant van de stad. Ook geld wisselen, want dat moet nog wel, viel niet mee, maar het lukte, zodat ik 's avonds ergens een kotelet kon eten bij een openbare barbeque. De volgende dag heb ik onder andere het Poolse legermusuem bezocht en de vuurtoren beklommen. Kolberg, zoals een oude Duitser me vertelde, was in maart 1945 zwaar beschadigd bij de verovering door de Russen. Er was een nieuwe vuurtoren gebouwd, op een andere plek dan vroeger. Het strand was nog net zo druk als voorheen. Ik vergeleek enkele oude ansichten met het heden en maakte een praatje met een ge-emigreerde Poolse vrouw, terwijl we luisterden naar melancholieke vioolmuziek van een zigeunerduo. De trein bracht me de volgende morgen in vier uur naar G'dansk. Ik was daar in 1999 ook geweest. Bij het station werd me een kamer aangeboden door een oudere man. Het was een kamer in een flat, niet ver van het station en ook nog voordelig. Ik ging met hem mee en installeerde me behaaglijk. Na een douche in de gemeenschappelijke badkamer -er logeerden oa nog Italianen- vertrok ik naar de Leninwerf, waar Lech Walesa, de legendarische stakingsleider van het vakverbond Solidariteit, in 1980 de toekomst van Europa beslissend be-invloedde. Er staat een enorm monument voor de ingang van de inmiddels gesloten werf, in de vorm van drie pilaren van staal met aan het eind zowel kruisen als ankers. De tentoonstelling zelf was helaas net gesloten, maar ik bekeek wel al de foto's op het werfterrein. Het complex is nu een museum. Vanmorgen heb ik de tentoonstelling alsnog bekeken.

Ik ging wat eten in de oude stad en kocht een boekje met foto's: Danzig, gestern und heute. Bij terugkomst in de flat kreeg ik de binnendeur niet open. Ik had maar liefst vier sleutels gekregen om binnen te komen.: Een blauwe voor de voordeur, buiten, een gele voor de binnendeur, een roze voor de huisdeur en een koperen voor mijn kamerdeur. Ik morrelde aan de binnendeur maar kreeg hem niet open. Na lang aarzelen, het was al na tienen, gooide ik steentjes tegen het raam van de Italianen en riep: 'He, Italia!' Er verscheen een hoofd. Ik vroeg of hij de deur voor me open kon maken. Hij dacht de buitendeur en drukte op een of ander knopje. Ik moest weer terug naar buiten en riep opnieuw. 'I can't open the second door!' Hij riep dat hij er aan kwam. Ik ging weer naar binnen en wachtte bij de binnendeur, maar er kwam niemand. Nogmaals morrelde ik met mijn sleutel, toen de verbaasde Italiaan opeens van de trap af kwam. 'This is the wrong door!' Ik moest een etage hoger zijn. Ja, dat lijkt ook allemaal op elkaar voor een Muidense plattegrondbewoner. Eind goed, al goed.

Dit zijn zo een paar voorbeelden van de dagelijkse belevenissen op mijn reis langs de Oostzee. Ik ga nu, over ongeveer twee uur, een treinreis van twaalf uur maken naar Ketrzyn, in het uiterste oosten van Polen. Daar was vlakbij, ergens in de bossen, het voornaamste hoofdkwartier van Hitler tijdens de Tweede Wereldoorlog, in Rastenburg. Ik zal er later meer over schrijven. Voor nu de groeten en tot de volgende mail