Aflevering 187: Het was maar een stripverhaal.
(Oftewel “Herinneringen aan Nederland -  West-Duitsland 1974).

Willem en Guus Kroon op hun Zündappbrommers in 1973, op de hoek van de Sluisstraat en de Hellingstraat, zonder helmen nog, maar met lang haar. (Foto door dhr. Overgaag.)

We hadden nog nooit gekampeerd, maar op maandag 1 juli 1974 vertrokken mijn broer Willem en ik op onze brommers naar het zuiden. Het was een regenachtige dag en we droegen onze nieuwe, net verplichte helmen met tegenzin. In de jeugdherberg in Doorwerth, bij Arnhem, brachten we de eerste nacht door. De Duitse meisjes Ushi und Heike wilden, ondanks onze verwoede pogingen, niets zeggen toen we onze cassetterecorder aanzetten in de slaapzaal. De enige woorden die van hen bewaard zijn gebleven op het bandje waren “Beknackt, blem blem, bala bala!”

Niet getreurd, want in Sittard waren leuke meisjes uit Lisse en wij wonnen een weddenschap met jongens uit de buurt van de Efteling om de vraag of Willem en ik echt broers waren. Ik was lang en blond en Willem was kleiner en donker. We hadden allebei heel lang haar. We konden het bewijzen met onze gele verzekeringspasjes, waarop de zelfde achternaam en adres stonden. Dat betekende een avond gratis drinken. Na een nacht zonder slaap vanwege Willems gesnurk en Theo gebraak, reden we op onze Zündapps naar Valkenburg.
Daar lieten we ons inschrijven op camping Den Driesch en zochten een plekje op de helling onder de Wilhelminatoren. Nederland won die dag met 2-0 van Brazilië op het WK in München. De liefhebbers konden kijken in de kantine van de camping. Het regende nog steeds maar we zetten ons, bij Bijvoet in Weesp, pasgekochte tentje zo goed en zo kwaad als het ging op en rusten even uit. We stonden er net goed en wel, toen er een hevig onweer losbarstte, dat vergezeld ging van een windhoos.

De bliksem sloeg in, in een boom aan de rand van de camping, die deels in brand vloog en in tweeën spleet. De regen viel met bakken neer. Het water stroomde de met gras begroeide kleihelling af en vormde grote geulen. Ik hield uit alle macht de achterste tentstok vast om overeind te blijven. Willem keek voorin naar buiten en riep enthousiast: Kijk daar gaat weer een bungalowtent omver!” De cassetterecorder liep en nam alles op.

Toen de bui voorbij was stonden we als één van de weinige tenten nog overeind. Het weer knapte op en we gingen de stad in. In de volgende dagen leerden we Gerrit Bleeker en Toon Vorstenbosch uit Boxtel kennen. De Brabanders dachten dat “Het Vosje” op Willems spijkerjasje (Willem droeg altijd Lee en ik Levi’s) de naam van een kroegje in Boxtel was. Het was de naam van ons favoriete jongerencentrum in Weesp. Vanaf dat moment was het altijd feest op de camping. De Berenburg en het bier vloeiden rijkelijk in en uit de kelen.

Als geheelonthouder (Ja toen al! Ik heb, na aandrang van Willem in de kantine voor het eerst en het laatst bier en wijn geproefd.) verveelde ik me op den duur bij dat dronkemans gelal. In het centrum van Valkenburg bezocht ik de kermis en zag een leuk meisje. Tonny heette ze. We zijn naar Club ’69 geweest en in het Hol (in een mergelgrot) en vermaakten ons best. Willem en ik verlengden ons verblijf met nog twee dagen.

Op zondag 7 juli speelden Nederland en West-Duitsland tegen elkaar in de finale van het Wereldkampioenschap voetbal. Ondanks dat Nederland met als trainer Rinus Michels en als spelers oa  Cruyf, Neeskens en Jan Jongbloed het mooiste voetbal van de wereld speelde, won Duitsland met een omstreden penalty. De teleurstelling was groot. Wij keken in de afgeladen kantine van de camping naar de televisie. Later zijn we met ons allen naar oa Club ‘69 geweest, waar Toon met een viltstift op de wc-muur schreef: Nederland – West Duitsland; het was maar een stripverhaal. We wilden onze fantastische vakantie er niet door laten bederven.

Onze brommers stonden tegen het hek dat het weiland van de camping scheidde. De boer die moest maaien had onze brommers omgegooid, omdat wij het hek zogenaamd kapot hadden gemaakt. Uit woede en frustratie bedachten we een wraakplan: Toon blies een condoom op en bond dat ’s nachts aan de staart van een koe. Daarbij schreef hij nogmaals de legendarische tekst: “Nederland – West-Duitsland, het was maar een stripverhaal.” De volgende ochtend verlieten we de camping en reisden terug naar huis.

Guus Kroon kuste zijn geliefde Tonny Hartog
in Valkenburg vaarwel in Valkenburg 1974