Aflevering nr. 178: Veerboten

Deze zomer ben ik zowel naar het zuiden als naar het noorden geweest. Met de trein een paar dagen naar Venetië en dan met de boot naar Kroatië, waar we een week bleven. Dan een paar dagen thuis uitrusten en vervolgens met z’n tweeën met de auto naar Denemarken, naar het eiland Bornholm.

Venetië

Die eerste reis verliep goed tot we hoorden in de nachttrein dat de spoorwegen in Italië de volgende dag zouden staken. Als we geluk hadden zouden de Oostenrijkse treinbestuurders ons tot Milaan brengen, maar verder moesten we het dan maar zelf uitzoeken. Gelukkig bleek de volgende dag dat de staking pas om vijf uur ’s middags begon. Wij waren toen al op de plaats van bestemming: Venetië.

Daar namen we de verkeerde boot en moesten toen een heel eind lopen in de hitte met onze zware koffer/rugzak. De volgende dag wilden we een rondvaart maken door de stad want we hadden een 24-uurskaartje gekocht, maar toen we bij de drijvende bushalte kwamen vertelde een beambte in uniform ons vriendelijk dat de openbaar vervoerboten staakten. We wilden ook naar het glaseiland Murano. Er ging aan de noordkant van de stad nog één boot. Na een eind lopen en een tijd wachten kwam er inderdaad een boot. Twee bejaarde Fransen deden niets anders dan mopperen. Wij genoten van de zee en de stad. Het glaseiland was de moeite waard. We namen een kijkje in een glasblazerij en kochten mooie dingetjes.

De volgende dag vonden we na lang zoeken de veerboothaven waar we naar Pula in Kroatië overstaken. De draagvleugelboot voer rustig door de lagune tot we in het buitenwater kwamen, waar de golven op ons af kwamen denderen. De boot stuiterde en slingerde alsof je in een kermisattractie zat. Hoewel ik het eerst nog leuk vond en zelfs een broodje ham naar binnen werkte, werd ik na een tijdje misselijk en gaf toen vreselijk over. De reis duurde vier uur. Ik was blij toen ik weer vaste grond onder mijn voeten had.

Een week later zouden we met dezelfde boot terug varen. Ik zag er een beetje tegenop. We stonden om 5 uur naast ons bed en waren om 7 uur bij de haven. Er was geen schip te zien. Een man met een lijst vroeg onze namen. De boot bleek stuk te zijn en nog in Venetië te liggen. Er kwam een bus die ons in vier uur door Slovenië terug naar Italië bracht. Bij de stadsgrens van Venetië werd moeilijk gedaan over onze bestemming. Uiteindelijk kwamen we na vijf uur in de bus om half één aan in Venetië.

Bornholm

Na een paar dagen uitrusten thuis vertrokken we op zondagochtend naar het noorden van Duitsland. Ik had onrustig geslapen, want zaterdagavond laat, na het inpakken van mijn reistas, was ik er achter gekomen dat ik was vergeten om de voucher voor de veerboot naar Bornholm bij het reisbureau op te halen. Zonder zo’n betalingsbewijs kun je het meevaren wel vergeten.

Mijn vriendin stelde me enigszins gerust door te zeggen dat ze zo’n papier wel konden faxen naar het hotel waar we zouden overnachten. We reden even langs het reisbureau in Weesp om te kijken hoe laat ze open waren op maandag. Om half tien pas. We moesten de boot van 12.15 uur halen. In een verschrikkelijk noodweer reden we oostwaarts. Donkere wolken stapelden zich voor ons op, maar we hielden de stemming er in door luidkeels Beatleliedjes mee te zingen met de cd-speler.

We kwamen tot Rostock, in voormalig Oost-Duitsland, gelegen aan de Oostzee, op zo’n 120 km van de havenstad Sassnitz, waar onze veerboot vertrok. In hotel “Die Kleine Sonne” overnachtten we comfortabel. De volgende ochtend stonden we om half tien bij de receptie met ons verzoek om een fax te mogen ontvangen. Met veel moeite konden we het reisbureau in Weesp mobiel bellen. Ze maakten vlot de papieren in orde, in drievoud zelfs.

Dolblij en opgelucht stapten we in de auto op weg naar Sassnitz. De weg langs de kust zag er aantrekkelijk uit. De eerste 50 km gingen vlot, maar halverwege Stralsund kwamen we in een file terecht. Ik bleef optimistisch, maar mijn vriendin begon hem te knijpen, te meer omdat ze nodig naar de wc moest. Het werd hoe langer hoe drukker. Op het laatst stonden we hele tijden stil, maar de tijd verstreek.

Het laatste stuk van Stralsund naar Sassnitz hoopten we tegen beter weten in dat de boot misschien vertraagd was. Toen we om één uur, na een zenuwslopende zoektocht naar de juiste plaats van vertrek, op het immense haventerrein aankwamen, bleek de boot allang weg te zijn. Tot overmaat van ramp waren er nergens toiletten te vinden. Mijn vriendin was een zenuwinstorting nabij. Drie uur lang waren we onderweg geweest. We parkeerden tenslotte ergens in de duinen, waar zij in de miezerige regen eindelijk een plekje vond om even te plassen.

In het havengebouw bleek het niet mogelijk om ons geld terug te krijgen of de reservering om te zetten naar de volgende dag. Alles zat de komende twee dagen vol, volgens de dame achter het loket, zelfs voor voetpassagiers. Wel konden we proberen de volgende dag vroeg met de auto bij het toegangshek te gaan staan, in de hoop op een opengevallen plaats.

We boekten een hotel aan de rand van Sassnitz en maakten een mooie boswandeling naar de krijtrotsen van de “Königsstuhl” om even helemaal te ontspannen. De volgende ochtend stonden we al om 8.15 uur bij Gate 2. Om 9 uur konden we als eersten oprijden en tot onze grote vreugde was er toch plaats aan boord van de Hammerrödde. We moesten wel wachten tot 11.45 uur voor we aan boord konden, maar dat deerde ons niet meer. Ons geld (230,-) kregen we niet terug, maar we hebben gelukkig toch kunnen genieten van een paar mooie dagen op het Deense eiland Bornholm, waar we logeerden bij mijn vriend Tommi op zijn biologische boerderij. De reis naar huis verliep zonder problemen. GK.