Treurige treurwilgen

Ach, hoe fraai stonden zij daar, zo opgewekt als zij maar konden

Zij stonden daar al vijftig jaar, de vijver op te fleuren

Hun schoonheid en hun rust kon menigeen opbeuren

Hun lange pruiken in een rij, zo vrij en ongebonden

Soms kwam er storm en was het zwaar om overeind te blijven

Eén viel er om, maar werd gestut zodat hij toch bleef leven

De rij was steeds gesloten, het waren er nog zeven

Hun kruinen groeiden, zonder lak om te verstijven

En toen kwam daar die zware storm in de novemberdagen

De zee rees hoog en verzwolg de paarden die omsingeld raakten

De wilgen bogen wat ze konden, totdat er takken kraakten

Een arm brak af en daarmee had het noodlot toegeslagen

De gemeente zei: Het is voorbij, we moeten nu gaan rooien

Protesten hielpen niet, het was te laat

Handtekeningen waren niet in staat

Om het roer nog om te gooien

Drie wilgen werden omgezaagd, men hoorde hen luid treuren

De buurt keek toe en weende mee, een onverdragelijk idee

De anderen vier kortwiekte men, zij gaan nog enkele jaren mee

Zoiets kan helaas ons allemaal gebeuren

De moraal van dit verhaal is: Alles gaat voorbij

Ook oude wilgen langs het water hebben geen eeuwig leven

Geniet dus maar zolang het kan, het duurt meestal maar even

Treurwilgen langs de Kadesloot, symbool voor jou en mij